Segue o camiño para intentar formar goberno. Cada día queda menos e todo apunta a que se repetirán as eleccións xerais. Pese a que algúns partidos caracterízanse por dicir que o seu obxetivo político é «a xente» ou «o poblo» nestos días están deixando moito que desexar, pois en lugar de negociar por intentar formar un goberno, como dicen eles mismos, están cabilando no seu partido político e nunhas eventuáis eleccións xerais.
Un deses partidos é Podemos, sempre puxo como líneas vermellas que Ciudadanos non estivera presente nun pacto co PSOE e as demáis forzas de esquerdas e a celebración dun referéndum en Cataluña para apoiar dito pacto presidido polo PSOE. Pois ben, agora que todo apunta a novas eleccións, Podemos xa está a pensar en posibles coalicións electorais. Como xa ocurríu na anterior cita electoral, a dúbida principal está en se presentarse nunha coalición con Izquierda Unida*.
Xa que o panorama actual non é o mesmo que había antes do 20-D, podemos chegar ata algunhas conclusións sobre por qué agora Podemos (ou mellor dito, Pablo Iglesias e o seu equipo) quere presentarse a unhas hipotéticas eleccións xerais en coalición con Izquierda Unida. Unha das razóns está no propio Pablo Iglesias. O secretario xeral de Podemos non é o lider do comenzo do partido, Perdeu capacidade de unión ( proba diso é que cada confluencia xira en torno ós intereses territoriais e non de Podemos coma un conxunto nacional). O carisma polo que se caracterizaba cando ía ós platós de televisión deu un paso ata a arrogancia e un cinismo que nos lembra ó Iglesia da Universidad ( No Youtube hai multitude de vídeos de Pablo Iglesia cando non era famoso e mostraba a súa verdadeira cara).
Tampouco o propio partido é o mesmo. A etapa na que todo era un ambiente bucólico-pastoril rematou. As guerras internas(destitucións e dimisións) demóstrano. Podemos creouse cun discurso de ser un partido nunca visto, pero caeron cedo nos vicios de tódolos partidos, da casta, palabra que protagonizaba os primeiros discursos dos dirixentes de Podemos e que xa desapareceu dos mesmos. A lei e ferro da oligarquía, que explicou Robert Michels a principios do século XX, non deixa indemne a ningunha organización política, por moi democráctica que sexa.
Outra das razón está nas enquisas electorais. Mentres Podemos cae en picado e algunhas enquisas sitúano como cuarta forza parlamentaria ( non electoral, que xa o foi no 20-D) o partido de Alberto Garzón sube como a espuma, recollendo parte do descontento podemita e nalgunhas enquisas chegan a dar case o 7% dos votos a IU. A posibilidade de ir xuntos nunha repetición de eleccións xerais fai que Podemos poidera dar o «sorpasso» ao PSOE que non logrou nos comicios de decembro.
O sistema electoral español penaliza bastante o voto disperso e os partido minoritarios nas circunscripcións pequenas e medianas son vitimas do chamado «voto útil» ou estratéxico. É por elo que unha coalición Podemos-IU beneficiaría bastante o resultado de IU, xa que coa axuda de Podemos non sería tan perxudicado, podendo aumentar a porcentaxe de voto non perdería tantos escanos en beneficio de PP, PSOE o C´s.
Nas anteriores eleccións xerais celebradas o 20 de decembro, Podemos obtivo 42 diputados (69 sumando as confluencias En Marea, En Comú Podem y Compromís-Podemos), mentres que IU só obtivo 2, sendo o partido máis penalizado pola desproporcionalidade electoral, como ven sendo costume dende a Transición. Se o 20-D Podemos e IU forasen en coalición, o resultado sería algo diferente. Haberían conseguido 58 escanos (85 sumando o resto das confluencias), polos 44 (71 sumando confluencias) que conseguiron.
Esos 14 escanos de máis, conseguidos sobretodo en Andalucía, Aragón, Castilla La Mancha e Islas Canarias, perderíanos o PP (7), C’s (4), o PSOE (2) e o PNV (1). Outras curiosidades é que a coalición Podemos-IU quedaría coma primeira forza electoral nas tres circunscripcións do País Vasco e na circunscripción de Valencia, coa axuda de Compromís (por diante do PP), ademáis das que xa quedara coma primeira forza o 20-D.
Esta coalición é apoiada polos votantes? En boa medida, son os propios votantes de Podemos os que ven con mellores ollos a posible coalición entre Podemos e IU. Segundo Metroscopia, o 76% do electorado de Podemos está a favor dunha coalición electoral co partido de Alberto Garzón, polo 59% de IU. Pola súa parte, o 90% do electorado de Podemos votaría dita coalición de esquerdas, polo 82% de IU.
Es coherente el alto porcentaje de apoyo, ya que Podemos e Izquierda Unida son dos partidos muy próximos ideológicamente, lo que hace algo más fácil siempre que una coalición funcione. Según el CIS de enero de 2016, Podemos obtiene 2.26 en la escala ideológica, por el 2.27 que obtiene IU. El propio electorado de ambos partidos se ven parecidos, ya que obtienen casi el mismo porcentaje de votantes que se ubican entre el 1 (extrema izquierda) y 4 (izquierda).
Quedan pouco máis de 10 días para que remate o plazo para formar Gobierno. O 25 e 26 haberá unha última rolda de consultas que levará a cabo Felipe VI. Todo indica que non haberá cambios de cara a esa rolda de consultas e que todo seguirá igual despois de ela. Polo que o 2 de maio, día no que remata o plazo, se non hai Goberno, se convocarán de forma automática as eleccións xerais para o 26 de xuño.
Os partidos sacarán a relucir toda a súa maquinaria electoral. Podemos deberá decidir se acode á hipotética, pero máis que probable, cita electoral da man de IU (terán de plazo ata mediados de maio para comunicar a coalición correspondente). Hai voces discrepantes, tanto en Podemos como en IU, sobre esta coalición. Así, Íñigo Errejón está en contra de dito pacto para que non afecte á «transversalidade» de Podemos. Cayo Lara tamén está en contra “porque unha coalición con Podemos haría desaparecer a IU”.
Veremos se finalmente hai eleccións e veremos tamén cómo se presenta Podemos: só, en confluencias como o 20-D, con IU ou un paquete que abrangue todo (IU e confluencias)*. A idea de Pablo Iglesias é clara: quedar coma segunda forza parlamentaria e acaparar a hexemonía política da esquerda para dar o salto definitivo ao poder sen oposición ideolóxica. Algo que só podería chegar da man o paquete que abrangue a IU e as demáis confluencias: Compromís, En Comú Podem e En Marea. Se as confluencias se presentaran pola súa conta, as posibilidades de «sorpasso» serían escasas, xa que a coalición Podemos-IU obtería apenas entre 50 e 60 escanos. Moito menos si se presentase Podemos en solitario, algo pouco probable.
Mentres, o PSOE, culpado por Podemos de que non haia en España un Goberno «de cambio e progresista», mantén intacto o seu pacto con C’s. As bases do PSOE están máis cerca de Podemos que de C’s, e iso debería sabelo Pedro Sánchez. Poderíalle penalizar máis de cara ao electorado máis de esquerdas e menos de cara ao electorado socialista máis moderado, que ve con bos ollos o acordo co partido de Albert Rivera.
* Polo momento non hai cita electoral oficial, polo que non se sabe a forma de candidatura de Podemos en torno as súas confluencias.
