[dropcap]O[/dropcap] réxime de Nicolás Maduro seguindo a súa postura intransixente e non podendo internamente aceptar máis derrotas, por correr risco de desmoronamiento e cuéstionese ao líder, tombou a lei de amnistía emanada da Asemblea Nacional.
A criminalización das protestas e da oposición ao chavismo foi a resposta á contestación ao réxime, erosionando a credibilidade dos opositores acusándoos de violencia e de ir contra a orde pública. Por tanto é moi difícil que agora seguindo esa liña argumental do réxime haia que sacar á rúa a xente supostamente perigosa que fixo tales cousas.
Porén a forza que adquiriu a oposición e que se traduciu na súa gran vitoria electoral ten contra as cordas ao chavismo. Consciente Maduro de que vetar simplemente a lei de amnistía, proxecto capital da oposición, é contraproducente provocando tanto maiores críticas internacionais, agora que economicamente o seu país necesita máis amigos que nunca, como que aumentará as protestas, puxo en marcha unha comisión da verdade. Convidando a ela ao ex Presidente de Panamá e ao ex Presidente de España.
Que significa iso? É unha forma de rejuzgar aos presos políticos sen que pareza que o goberno chavista rendeuse e repartir as culpas, tratando de manchar aos opositores encarcerados, así como de deixar en liberdade aos presos que considere oportuno o réxime.
Contrasta a postura de dous ex Presidentes españois curiosamente do mesmo partido; Felipe González e José Luis Rodríguez Zapatero.
González defende a liña dura contra o chavismo criticandolo duramente, denunciando que o réxime venezolano é unha ditadura e combatiendolo ideológicamente. Sendo contrario a calquera colaboración con el.
Por contra Zapatero é partidario do diálogo co réxime de Maduro, buscando a súa liberalización progresiva colaborando co chavismo, confiando en que con iso crense as oportunidades para afrouxar a tensión e democratizar ao país.
Os dous puntos de vista teñen a súa lóxica.
A crítica a un réxime ditatorial é sempre obrigada por parte dun demócrata. Máis mediar para conseguir afrouxar unha ditadura e favorecer unha transición tamén é nobre.
O fin dunha ditadura pode darse mediante varias maneiras; O desmoronamiento interno do réxime que facilite o seu derrocamento. A oposición adquire gran forza e derrota ao réxime conseguindo destruílo. Prodúcese unha liberalización desde o poder e conséguese pactar unha transición coa oposición sendo esta un éxito ou se descontrola caendo na violencia acabando no derrocamento do réxime.
A natureza e situación do réxime venezolano daranos a resposta.
A ideoloxía en que se basea é de gran mobilización social avogando por políticas que polarizan á sociedade, mentres que desde o Estado actúase fortemente para afianzar o poder. Ademais o réxime tratou de vincular o Estado ao partido.
Este tipo de réximes é moi difícil de que por eles mesmos tenten unha apertura e tamén de que os derroque a oposición. Só o desmoronamiento interno restándolle apoio social parece o camiño máis eficaz e pacífico para que se extinga.
O feito agrávase coa personalidade e liña política de Maduro. Un burócrata vinculado ao sindicalismo e moi ideologizado, máis chavista que Chávez, sendo incapaz de facer virar ideológicamente, transformando a creación de Chávez dun movemento vivo, que a pesar da súa base socialista podía mutar sen converterse en ortodoxo, nunha ideoloxía asentada sen capacidade de evolucionar ancorada nas últimas directrices creadoras de Chavez. Iso imposibilita máis aínda calquera cambio.
Os camiños dificilmente son rectos e poden entrecruzarse en ocasións.
A oposición frontal ao réxime chavista só provocará violencia pois este resistirase a perder o poder, e colaborar co réxime venezolano só provocará lavar a súa imaxe facilitando que mentres tanto gañe tempo para volver fortalecerse. É necesaria unha estratexia mixta.
Erosionar ao réxime venezolano aproveitando a súa perda de apoio pola mala marcha da economía, non opoñerse sistematicamente a todo e non cargar directamente contra o chavismo pero sen participar nos seus proxectos pantasma, respondendo as súas mostras de forza, e propoñendo unha alternativa atractiva. Con iso lograríase facer perder o necesario apoio en que se sustenta o réxime, deixalo sen argumentos, sen ter a iniciativa e provocando que sectores do chavismo non teman aos novos tempos e colaboren coa oposición causando a derriba do réxime.
