[dropcap]A[/dropcap]nna Gabriel foi protagonista nas últimas horas polas súas declaracións sobre que o feito de criar aos nenos en familia xera unha mentalidade conservadora, ratificada no seguinte suspuesto: ?Queremos o mellor para os nosos, porque somos poucos?.
Trasladámonos entón a Israel, concretamente en Degania, alí constituíuse o primeiro Kibbutz no ano 1910, por parte dunha ducia de rusos que buscaban unha forma de subsistencia e comezaron a cimentar o pensamento de que unha sociedade debe autoabastecerse.
Un kibbutz non é máis que unha comunidade na que non existe a propiedade privada e que persegue, a través da agricultura, a subsistencia e progreso dos que alí habitan, foi a grandes liñas unha peza crave para formalizar o Estado de Israel, xa que entre as súas funcións estaban as de integrar e supervisar.
Estas comunidades aínda existen en Israel, evolucionadas, e comparten a actividade agrícola coa industrial, con todo hai algo que resulta moi rechamante nestas formas de organizarse: Criar ós descendentes conxuntamente:
As mulleres eran xeralmente «nais de casa» nos primeiros asentamentos, e ata despois do nacemento dos primeiros nenos, tíveronse en conta os dereitos da muller. Nos estados temperáns do kibbutz, era unha das nais a que se tiña que encargar de coidar aos fillos das demais, tras mutuo acordo, permitindo que as demais traballasen na área agrícola. Co tempo, a función de «coidadora de nenos» foi acomodándose, permitindo especializarse.
En relación á vida nos nenos no kibbutz, o cambio máis significativo foi o referido á relación cos seus pais. A nai kibbutziana, a diferenza da convencional, renuncia á responsabilidade de criar aos seus fillos, cedéndoos a unha coidadora da comuna. Esta é unha das decisións máis importantes da comunidade, xa que se as nais non se dedican tanto aos seus fillos (como o fan as nais convencionais), os nenos esperarían menos a cambio.
O gran esforzo dos membros de kibbutz en contra da relación de dependencia entre pais e fillos dá lugar ao tema de igualdade. Ao seguir estas regras, os nenos preservaron o que Bruno Bettleheim chamou “superego colectivo”, que explicou como o espírito comunal en xeral; cando este era danado por un individuo, este individuo sentía a culpa de toda a comunidade por tratar de interromper a felicidade comunal (Bettleheim, 1969, citado en Sternbach, 2002).